Bezoek komt meestal via de voordeur. Je belt bij ons aan en ik, of
iemand anders van het gezin, doet open. Dan stap je de hal binnen, hangt je jas
op en gaat de woonkamer binnen.
Eigenlijk gaat er nooit iemand naar boven, zelfs familie niet.
Dat is
misschien voor het laatst gebeurd toen ik in het kraambed lag of zoiets.
Of nee, ik denk dat er later ook wel mensen boven geweest zijn. Toen we
een nieuwe badkamer hadden gekregen of toen één van de kinderen hun nieuwe kamer wilde
laten zien met het grotemensenbed.
Maar normaliter neem je visite nooit mee naar boven. Althans wij niet.
Toch weet ik inmiddels van heel veel mensen hoe het er bij hen boven uitziet, zelfs tot in de slaapkamers. ‘k Ben er nooit geweest en ik ken de mensen zelfs niet
persoonlijk maar ik ken hun huis beter dan dat van mijn zus of
buurvrouw.
Vreemd eigenlijk.
Tsja, dat heb je met bloggen. Dan krijg je zoveel te zien
Volgens mij zijn jullie bij mij nog nooit echt boven geweest.
Kom dan nu maar eens mee.
De trap op
naar de eerste verdieping
 |
hier hangt nu de muziekpapierkrans
|
Raar Nederlands woord eigenlijk, het is hoger maar
het heet ‘verdieping’. Het zou eigenlijk ‘verhoging’ moeten heten, de eerste
verhoging. Maar dat terzijde
Op de eerste verdieping waren in beginsel drie slaapkamers, een badkamer en een bergkast. Ik zeg
waren, want voor onze dochter hebben we van twee slaapkamers één kamer gemaakt
(kon ze lekker ‘op kamers’ zonder meteen de deur uit te zijn). Wij, mijn man en
ik, slapen in de ene kamer en onze dochter dus in de andere.
Op de overloop hebben we tegen het muurtje waar de deur van het ene
kamertje was een schrootjeswand gemaakt. Daar staat een stoeltje, een
familiestuk.
Dit schatje heeft als enige van de zes de watersnoodramp in 1953
overleefd. Het kwam in mijn bezit via mijn oma. Ik heb het jaren geleden wit
geverfd met krijtverf en de zitting bekleed met een oud PTT postzak.
Dan kunnen we nog een trap op naar de zolder. Deze is in tweeën
gesplitst. Als je boven komt is links een deur naar de slaapkamer van onze
zoon.
Daar wilde je echt geen foto’s van zien.
Inmiddels is onze lieve jongen het
huis uit en is het de werk/studie/hobby/rommel-kamer van mijn man geworden.
En daar
wil je ook geen foto van zien.
Rechts van de zolder is een schuifwand met daarachter de CV-ketel, de wasmachine
en droger. Ook de strijkplank en strijkmand staan er (meestal met bergen strijk). Twee tafels met mijn
naaimachines, schildersezel en nog véél meer spullen.
Wil je óók geen foto van
zien.
Alleen het trapgat is leuk.
Mijn man heeft om het hekje dat er zat,
ongeschuurde planken getimmerd zodat het dicht is. In het trapgat hangt een
oude kaart van Europa. Deze komt van mijn eigen lagere school, de School met
de Bijbel. Mijn moeder had die ooit eens gekocht toen ze de inboedel gingen
veilen voor een goed doel.
Wat was het toen nog lekker rustig hè. Er woonden 500 millioen mensen in het Europa van toen.
Misschien dat ik jullie in de toekomst nog eens meeneem naar boven.
't was best even leuk.
Groetjes,
Barry
